Net op het moment dat ik het stuk karton wil pakken om het bij het oud papier te leggen, hoor ik m’n telefoon overgaan. Een onbekend nummer. ‘Hallo, met Lonne?’

‘Ik ben het, Maxime. Heb je zin om mee te gaan naar Finland?’

Ik sta perplex. Waar komt deze jongen zo uit het niets mee af? ‘Finland?’

‘We moeten met ons bedrijf wat onderzoek doen over hoe we een ESG-strategie kunnen uitwerken. Misschien kan je mee…Voor jouw meubelmakerij.’

Ik speel in gedachten verzonken met het karton tussen m’n vingers. ‘Ik moet thuis zijn met Kerstmis. We vieren dan samen met de familie.’

‘We zijn voor kerst thuis. Een paar dagen, meer niet. Je bent de enige die ik ken die me hiermee kan helpen. Ik wil jou ook helpen met jouw zaak. Mijn vader is er niet bij. Als je wil, tenminste.’

‘Hoe weet ik dat je geen freak bent die me daar door een houthakmachine laat liquideren? We hebben elkaar nog maar twee keer ontmoet. De eerste keer liet jouw vader me in de boeien slaan.’

‘Ik neem het risico, jij neemt het risico. Pepperspray meenemen?’

Ik kan mijn spontane lachuitbarsting niet tegenhouden. ‘Je hebt droge humor, Maxime.’

‘Ga je mee?’

‘Ja, ik ga mee.’

Maxime zegt dat hij me alle praktische info nog zal bezorgen en hangt dan op. Ik staar nog even ongelovig naar het nu zwarte scherm. Ik ga naar Finland!

Een warme kern verspreidt zich vanuit mijn binnenste tot aan de toppen van m’n tenen. Wat een kans om me te laten inspireren voor m’n eigen zaak en toekomstdromen!

Nadat ik met mijn ouders heb overlegd en van hen ook groen licht heb gekregen, begin ik als een gek in te pakken. En de kamer die ik zogezegd moest opruimen… Blijft helaas nog rommeliger achter dan ze al was.